Laatste film die je gezien hebt

First topic message reminder :

Welke Non asian film heb jij gezien voor laatste

Ik heb Gamer gezien




Deze film vond ik echt zo goed
zat echt te gekke actie in alleen wel weer voorspelbaar verhaal maar wel in een goed verzonnen setting

Is dit niet ook een kwestie van overhyped? Ik had zo'n zelfde gevoel bij Avater.
Helemaal de hemel ingeprezen hoe geweldig het moet zijn maar ik vond Avater HEEL matig.

Heb inception nog niet gezien maar denk dat het me ook gaat tegenvallen.

DonMatta wrote:

Is dit niet ook een kwestie van overhyped? Ik had zo'n zelfde gevoel bij Avater.
Helemaal de hemel ingeprezen hoe geweldig het moet zijn maar ik vond Avater HEEL matig.

Heb inception nog niet gezien maar denk dat het me ook gaat tegenvallen.

Inception is zeker geen slechte film alleen het doet niets nieuws. Zoals ik al zei: Films als Avalon en GitS doen hetzelfde trucje.
Het idee is zeker interessant maar Nolan houdt te veel vast aan Hollywood conventies. Gun fight hier, car-chase daar, etc.
Nolan doet me een beetje denken aan Darren Aronofsky. Alleen dan met minder ballen.

Bandslam (2009)

Plot
Will is verslaafd aan muziek en schrijft dagelijks brieven naar David Bowie. Voor de rest is zijn leven kut. Hij woont in een kleine kloteplaats, wordt gepest op school en z'n ouders zijn gescheiden omdat z'n vader een alcoholistische, rondreizende muzikant is. Als een geschenk uit de hemel krijgt z'n moeder een nieuwe baan aangeboden in een andere stad, wat voor Will betekent dat hij een frisse start mag maken op een nieuwe school. Aldaar wordt hij op de hoogte gebracht van Bandslam, een soort 'battle of the bands'. Zijn nieuwe school heeft 1 goede band die volop in de belangstelling staat, maar door een snelle samenloop van omstandigheden leert Will dat er een tweede band is, waarvan hij voordat ie het weet als bandmanager wordt uitgeroepen. Uiteraard zorgt hij ervoor dat de band uiteindelijk op Bandslam terechtkomt en ondertussen slaat hij ook nog een leuk meisje aan de haak.

Oordeel
Zelden heb ik een film gezien met zo'n doorzichtig verhaal als Bandslam. Dat is op zich niet erg, aangezien het wel een leuk verhaal is, maar de film doet absoluut geen moeite ook maar een millimeter af te wijken van de standaard plot. Het probleem daarbij is dat er zo erg naar de plottwists en het einde wordt toegewerkt, dat veel karakters enorm oppervlakkig blijven en bepaalde keuzes en gebeurtenissen als logisch worden aangenomen terwijl deze het totaal niet zijn. Beste voorbeeld daarvan is het feit dat hoofdpersoon Will de bestaande band uit wil breiden met meerdere instrumenten. Simpelweg de eerste de beste pianospeelster en cellist aangetrokken, zonder enige auditie. Bovendien hebben beide dames in kwestie een klassieke achtergrond, dus is het vreemd dat ze direct hebben toegezegt om in een rockband te gaan spelen. Maakt blijkbaar niet uit, want het enige wat ze doen is in de band spelen, daarnaast hebben ze niet of nauwelijks screen-time, laat staan een eigen text en achtergrondverhaal.
Dit soort eigenaardigheden zorgen ervoor dat je als kijker erg vergevelijk moet zijn. Ik heb echt meerdere keren in totale verbazing naar mijn beeldbuis staan staren met het gevoel dat er stukken uit de film missen die het verhaal konden rationaliseren.
Achteraf heb ik me ook afgevraagd waarom het soortgelijke verfilmingen wel lukt om het verhaal netjes volledig te vertellen en Bandslam feitelijk niet. Misschien dat de aanloop iets te lang duurt, misschien dat de hele liefdesverhouding tussen de hoofdpersoon en zijn nieuwe vriendin teveel wordt uitgediept, zoals dat in bijv. School of Rock helemaal niet het geval was. Aan de andere kant had ik ook gelijk de vergelijking met de anime serie BECK, die natuurlijk 26 eps de tijd had om de karakters volledig uit te werken en daarmee mijn verwachtingen misschien te hoog heeft gelegt.

Anyway, ondanks mijn ergernis over de regie heb ik me wel vermaakt met Bandslam. Hoewel Will weer hetzelfde type loser is als in Scott Pilgrim, Kickass, etc, heeft acteur Gaelan Connell nog niet die status als Jay Baruchel, Michael Cera en Christopher Mintz-Plasse, waardoor de cast tenminste een frisse indruk maakt. De hele 'feel-good' vibe die de film heeft doet je alle vreemde verhaalsprongen vergeven, waardoor er gewoon een simpele, doch leuke film overblijft.

Black Swan


Verhaal:
Balletdanseres Nina (Natalie Portman) maakt deel uit van een balletgezelschap waarbinnen hevige concurentie heerst. De belangrijkste danseres van dat moment, Beth (Winona Ryder), staat op het punt om te vertrekken en iedereen wil haar plaats innemen, te meer daar zij tot dan toe een hoofdrol vertolkte in het populaire Swan Lake ballet van Tsjaikovski. Volgens artistiek leider Yevna (Vincent Cassel) heeft ze zeker talent, maar mist ze het één en ander op het mentale vlak. Ook moet ze afrekenen met haar speelzieke rivale Lily (Mila Kunis) wil zij een kans maken om de hoofdrol te gaan vertolken.


Trailer:

Had niet verwacht dat je Easy A wel leuk zou vinden, Zeitgeist.
Ik zou 'm hier laatst al een keer hier reviewen, maar dat is er zeker bij ingeschoten. Op zich sluit ik me aan bij bovenstaande review, maar ik vond de film op bepaalde vlakken misschien wel iets te oppervlakkig. Ik denk dat er iets teveel personages en relaties geintroduceerd worden, wat welliswaar diepgang creeert, maar dan moet je het wel onderhouden.
Zo wordt de beste vriending (Aly Michalka's personage) vrij simpel naar de achtergrond gedrukt terwijl ik daar wat meer spanning tussen had verwacht.

Over oppervlakkig gesproken, ik heb gister uit verveling Grown Ups gezien.


Verhaal
Een aantal jeugdvrienden komen na tig jaar weer samen in een vakantiehuis na het overlijden van hun oude basketbalcoach.



Oordeel
Tsja, met lui als Adam Sandler, Chris Rock en Rob Schneider in 1 film weet je ongeveer wat je kunt verwachten. Waarschijnlijk bestond het script letterlijk uit bovenstaande zin en bestaat de hele film uit geimproviseerde scenes van willekeurige ideeen. Bij vlagen hilarisch, maar grotendeels flauw (uiteraard een boel pies- en poepgrappen) en tergend oppervlakkig. Salma Hayek maakt het allemaal wat prettiger voor het oog en Steve Buscemi heeft een grappige bijrol.
Pas zien als je geen andere film binnen handbereik hebt en je verstand op 0 staat.

Onlangs gezien:

The Hurt Locker (2009)



Verhaal
The Hurt Locker gaat over een bomb-squad in Irak die tijdens de huidige oorlog constant bommen onschadelijk moet zien te maken. Als de team-leader dodelijk gewond raakt bij een explosie, zorgt zijn vervanger voor de nodige persoonlijke spanningen binnen de groep.

Oordeel
De grote vraag die ik me na het zien van THL stelde is: Hoe heeft deze film in hemelsnaam 6 Oscars gewonnen?
Er is nauwelijks sprake van een plot, de bomb-squad wordt simpelweg gevolgd tijdens een aantal van hun missies. Maar niet op een documentaire-achtige manier, want wat ik ontzettend miste is de motivatie achter de missies: iedere scene begint simpelweg met het aankomen van de bomb-squad op de locatie van een bommelding, de spanning wordt lekker opgevoerd als de bom onschadelijk wordt gemaakt, maar als dat gelukt is zijn de mannen blij en BAM, volgende scene begint.
Wat ik zo tof vond aan Generation Kill, een miniserie van HBO over de invasie van Irak, was de uitgebreide character-building op de rustige momenten en de communicatie binnen zo'n hele organisatie. Ik geloof niet dat die oorlog daar bestaat uit het non-stop bommen onschadelijk maken, dus viel voor mij het realisme een beetje weg. Natuurlijk kan Generation Kill het zich als serie zijnde veroorloven meer tijd te steken in de character-building, maar zelfs 2 afleveringen van Generation Kill hadden voor mij al een leukere film gemaakt dan The Hurt Locker.

Toegegeven, ik vond de spanning tijdens het vinden en onschadelijk maken van de bommen erg tof. Na een tijdje begin je ook te snappen dat dit juist de momenten zijn dat de personages naar elkaar toegroeien, maar omdat het redelijk doorzichtig is, had het toch niet de inpact die de film Oscar-waardig zou maken.

Visueel is de film vet, er zitten richting het einde een paar brute momenten in, maar de film stijgt wat mij betreft absoluut niet boven de middelmaat uit.

Mishima: A Life in Four Chapters :: 8.7/10


Alles wat ik hoopte en meer. Een onconventionele biopic over een onconventionele Japanse schrijver; Yukio Mishima. We volgen de spraakmakende laatste dag van zijn leven, afgewisseld door zwartwit flashbacks en maar ook door 'verfilmingen' van zijn boeken/verhalen op toneel, met zeer kleurrijke decors. Elke scène vertelt je weer iets meer over de vele facetten van deze interessante, complexe persoon. Ken Ogata speelt ijzersterk en de slotscène was adembenemend. De muziek van Philip Glass was grotendeels ook heel mooi, doch ietwat eentonig hier en daar. Deze film zal ik ongetwijfeld nog vaker gaan zien nadat ik me nog wat meer verdiept heb in Yukio Mishima.

Honest Man - The Life Of R. Budd Dwyer


Verhaal:
Documentaire over het leven van R. Budd Dwyer, ex-penningmeester van de staat Pennsylvania, die tijdens een persconferentie voor de ogen van de camera zichzelf van het leven beroofde. Hij was daarvoor beschuldigd van het aannemen van omkoopgeld. Het filmpje van zijn zelfmoord werd een ware 'viral' (een filmpje op het internet dat razendsnel populair wordt) en verscheen onder andere op één van de Faces Of Death delen. Dwyer heeft altijd volgehouden onschuldig te zijn.

Trailer:


Waardering:
Heb ooit Dwyer's zelfmoord filmpje op een VHS van Faces Of Death gezien en deze is me altijd bijgebleven. Dus toen ik las dat er een documentaire over de man was gemaakt wilde ik hem zien.
Vorige week kreeg ik mijn DVD binnen en afgelopen vrijdag was ik ervoor in de stemming.

Laat ik voorop stellen dat ik niets van de man af wist buiten dat hij publiekelijk tijdens een persconferentie zichzelf van het leven beroofde en dat ik ook bar verstand heb van politieke procedures in Amerika.
Desalniettemin heb ik de hele documentaire geboeid zitten kijken hoe het leven van de beste man uit de doeken wordt gedaan en hoe hij tot zijn tragische besluit kwam.
Honest Man is nergens flashy of sensationeel. Verwacht geen SBS6 shockdoc-achtige dingen.
James Dirschberger heeft een sobere, eerlijke documentaire weten te maken over een gewone man die door een corrupt systeem, een systeem waar hij tot vlak voor zijn dood heilig in geloofde, kapot werd gemaakt.
De film zou natuurlijk niet kunnen zonder de beruchte beelden. Het zou de impact van Dwyers daad teniet doen. Echter gezien het grafische karakter van de beelden loop je dan ook weer gelijk het risico dat iets sensationeel wordt.
Dirschberger heeft echter op een passende wijze de beelden in de film weten te verwerken zonder dat het de rest overschaduwd.

Het resultaat is een ontroerende documentaire die me heeft geraakt.
Erg goed.

harry potter and the half blood prince net gekeken voor 5 euro is het wel een leuke film vond alleen dat de kus tussen harry en ginny beter kon

Ik heb een weekje vakantie (min of meer), dus tijd voor een aantal films:

Pineapple Express (2008)


Verhaal
Dale Denton (Seth Rogen) is getuige van een moord, gepleegd door een drugsbaas en een corrupte agente. Hij wordt ontdekt en slaat samen met zijn drugsdealer (James Franco) op de vlucht.

Oordeel
Pineapple Express krijgt op IMDB momenteel een 7.1, wat relatief hoog is voor een dergelijke komedie. Ik had dus hoge verwachtingen, maar die werden totaal niet waargemaakt. Mijn belangrijkste bezwaar is Seth Rogen, aan wie ik me na een half uur echt ging ergeren. Ik vind Rogen zeker geen slecht acteur/komiek, maar zijn schreeuwerige, asociale stijl is leuk voor bijrolletjes, niet voor een leading man. Tel daarbij op dat James Franco een nerveuze drugshandelaar speelt (welliswaar op briljante wijze), en je zit 110 minuten lang naar non-stop geschreeuw te luisteren. Niet fijn.
Ondertussen is het verhaal redelijk losjes en wordt er volop geimproviseerd, wat soms leuk uitpakt, maar vaak nergens toe leidt. Het einde is compleet over-the-top, maar vrij voorspelbaar voor zo'n film.
De enige reden dat ik de film heb uitgekeken is James Franco, die ik al langere tijd een geweldig acteur vind en nu met 127 hours eindelijk eens wat meer erkenning krijgt. Die film zal ik binnenkort trouwens eens gaan kijken.

En ik moest lachen om het feit dat Dale Denton's vriendin, gespeeld door Amber Heard, verontwaardigd reageert als Dale haar zegt dat ze ongetwijfeld over een paar jaar uit de kast zal komen als ze nu hun relatie verbreekt. De grap zijnde dat Amber Heard onlangs natuurlijk inderdaad uit de kast is gekomen

---

Funny People (2009)


Verhaal
George Simmons (Adam Sandler) is een komedie-acteur die dreigt te sterven aan een plotselinge ziekte. Terwijl hij als laatste redmiddel expirimentele geneesmiddelen gebruikt, zoekt hij toevlugt bij een opkomende stand-up komiek Ira Wright (Seth Rogen), die hij aanneemt als persoonlijke vriend en tekstenschrijver. Ira helpt George zijn leven te beteren en weer in contact te komen met zijn verloren liefde, die ondertussen al lang getrouwd is en een gezin heeft gesticht.

Oordeel
Lol, heb ik net over Seth Rogen lopen klagen, kijk ik nog een film met hem in de hoofdrol. Gelukkig speelt hij hier een wat nederigere rol, wat de film ten goede komt. Aan de andere kant speelt Sandler, ook al zo'n klassieke flapdrol, de andere hoofdrol, dus sex-, poep- en piesgrappen kunnen moeilijk uitblijven.
Funny People is een erg aparte film, aangezien je een komedie verwacht (aan de cast te zien), maar uiteindelijk 2,5 uur (!) naar een langzaam kabbelende drama zit te kijken. Het valt Judd Apatow te prijzen een origineel verhaal te vertellen waarbij veel ruimte is opengelaten voor improvisatie van de acteurs, die daar tenslotte in uit weten te blinken. Ik moet toegeven dat de film na ongeveer de helft begint af te zwakken en dat Sandler en Rogen erg geforceerd in hun rol lijken te zitten, hoewel dit tegelijkertijd bijdraagt aan de ongemakkelijke posities van hun personages.
Vooral leuk door de bijrollen van Jonah Hill (erg sterk hier), Jason Schwartzman en de nodige cameo's van andere bekenden.

---

The Joneses (2009)


Verhaal
De 'familie' Jones verhuist naar een rijke buurt, waar ze hun ideale lifestyle tentoonstellen. Dit blijkt uiteindelijk niks anders dan een soort mega Tupperware-party, maar dan voor alle denkbare producten en diensten.

Oordeel
The Joneses is volgens mij redelijk onder de radar is uitgekomen, wat op zich jammer is, want ik vond het zeker een leuke en originele film. Met name het script is sterk, maar ik vond de cast enigszins tegenvallen door gebrek aan chemie tussen de hoofdrolspelers. David Duchovny en Demi Moore draaien duidelijk puur op routine, terwijl je zou verwachten dat een acteur toch wel wat enthousiaster zou zijn als je personage zich omringt met de meest moderne en luxe spullen die er zijn.
Al met al een leuke film voor tussendoor, maar zeker niet iets wat lang bij zal blijven. Op de naaktscene van Amber Heard na dan

kijkt sister act 1 en 2 op tv en ja ik vind ze erg leuk

Shanghai 2010


Eind 1941 arriveert geheim agent Paul Soames (John Cusack) in het Chinese Shanghai om de moord op een bevriende collega te onderzoeken. De stad is bijna helemaal in handen van de Japanners en de onderlinge spanning is voelbaar. Om de zaak op te lossen moet Paul diep in de mysterieuze wereld van de lokale machthebbers duiken, maar zonder vijanden te maken. Dat laatste lijkt onmogelijk te worden als Paul een verhouding krijgt met Anna (Gong Li), de vrouw van een machtige Chinese gangsterbaas.

Uiterst sfeervolle en interessante film noir. Ik kan begrijpen dat vooral het begin nogal wat ingewikkeld lijkt , maar de film kabbelt rustig voort en alles wordt mooi uit de doeken gedaan.
Cussack speelt een beetje op de automatische piloot maar zeker niet slecht. Gong Li ziet er nog altijd even mooi uit als altijd en Watanabe en Chow Yun-Fat spelen uitstekend en tillen de film wat mij betreft naar een hoger als gemiddelde score.