Failan :: 8.7/10
Een prachtig drama over een kansloze immigrante die een verblijfsvergunning vergaart door op papier te trouwen met een waardeloze crimineel. De crimineel (gespeeld door Min-sik Choi [Oldboy]) doet dit uiteraard enkel om wat geld te verdienen, en is verder helemaal niet geïnteresseerd. De immigrante (Cecilia Cheung) gaat vervolgens een eenzaam leven van hard werk tegemoet, met als enige houvast (een foto van) haar 'man'. Uiterst ontroerend, met acteerwerk van de hoogste plank, alweer een modern Koreaans meesterwerk.
Rikyu :: 8.5/10
Hideyoshi Toyotomi is een van de allergrootste figuren in de Japanse geschiedenis, in navolging van Nobunaga Oda slaagde hij er in een einde te maken aan de 'Warring States Era' en Japan grotendeels te verenigen eind 16e eeuw. Zijn ambities waren echter groter, zijn volgende doel was om (via Korea) China te veroveren.
Rikyu (Sen) was een monnik in dienst van Hideyoshi, hij was onder andere meester van de theeceremonie en het bloemschikken (
ikebana). Hij was echter ook een van Hideyoshi's voornaamste vertrouwelingen. In deze film volgen we de band tussen Rikyu en Hideyoshi, en hoe deze verandert wanneer Hideyoshi er achter komt dat Rikyu sceptisch blijkt te zijn over Hideyoshi's militaire ambities.
Na bijna 18 jaar afwezigheid keerde regisseur Hiroshi Teshigahara (zelf ook o.a. ikebana-meester) terug naar het witte doek, met een film die absoluut niet te vergelijken is met de eerdere surrealistische werken waar hij bekend om staat (Woman of the Dunes, Pitfall, The Face of Another).
Rikyu is in principe een historisch drama, maar wat deze film zo bijzonder maakt is de aandacht die besteed is aan de eerder genoemde traditionele kunsten. In essentie is de hele relatie met Hideyoshi maar bijzaak, Rikyu probeert zich juist zo min mogelijk te bemoeien met de politieke intriges en wilt zich eigenlijk alleen maar richten op het beoefenen en het verspreiden van zijn theekunsten.
Teshigahara heeft met veel zorg en respect een serene film gemaakt over Japanse(/Zen) tradities, die tegelijkertijd op zeer boeiende wijze beroemde historische karakters en hun interacties op overtuigende wijze in beeld brengt. Ik ben heel benieuwd naar het vervolg (tevens Teshigahara's laatste film) 'Princess Goh'.
Yaji and Kita: The Midnight Pilgrims :: 7.8/10
Psychedelische homofiele drugsverslaafde samurai anyone?
Deze film verdient zonder twijfel een plekje in de top 5 mafste films die ik ooit heb gezien (naast o.a. Hause en Naisu no Mori). Midnight Pilgrims is een surrealistische (road) trip door Edo-Japan (al komen ze soms ook per ongeluk in de moderne tijd terecht
), gevuld met typisch Japanse over-the-top humor. Flamboyante sidecharacters, slechte CGI, en twee acteurs die zich duidelijk hebben vermaakt bij het maken van deze film maken dit tot een hilarische comedy die "alleen in Japan gemaakt had kunnen worden". Verder ook leuke bijrollen van de schreeuwerige Sadao Abe (Maiko Haaaan!, Kamikaze Girls) en de awkward Yosiyosi Arakawa (Survive Style 5+, Zenzen Daijobu).
Noriko's Dinner Table :: 7.7/10
Wederom een opmerkelijke film van Sono. Noriko's Dinner Table speelt zich af ten tijde van de gebeurtenissen van Sono's eerdere film
Suicide Club, maar valt in mijn ogen niet te beschouwen als een sequel of prequel*. Dit is een compleet ander soort film, waar het bloed en de grootschalige maatschappijkritiek van Suicide Club vervangen worden door gezinsdynamiek en een persoonlijke zoektocht naar identiteit, veel intiemer dus. Ik zag eigenlijk vooral veel overeenkomsten met Love Exposure, zoals de familie die uit elkaar valt, concepten als 'hersenspoeling' etc. Ik moet eerlijk zeggen dat ik denk dat als ik Noriko eerder had gezien,
Love Exposure misschien een iets minder sterke indruk op me zou hebben gemaakt. Ook had de film wat weg van Shunji Iwai's
All About Lily Chou-Chou, voor een deel het thema van 'teenage angst' uiteraard, maar eigenlijk vooral het verontrustende gevoel dat het op me overbracht. Net als bij Lily Chou-Chou kon ik me halverwege de film helaas niet echt meer plaatsen in de personages, en ik denk dat weinig westerlingen dat echt kunnen. Die psyche van de hedendaagse Japanse tiener die hier wordt uitgedokterd is volgensmij nooit volledig te bevatten voor een buitenstaander. Zo denk ik er nu over, maar misschien verandert dat ook wel bij een herkijk. Ondanks mijn niet al te spetterende cijfer is dit samen met de andere films hierboven genoemd een onmisbare film voor zij die interesse hebben in de moderne Japanse cinema/maatschappij.
*je hoeft Suicide Club niet te zien om deze film te begrijpen, maar het is wel aan te raden omdat er toch vaak naar verwezen wordt
Moonlight Whispers :: 7.6/10
Twee scholieren worden verliefd en beginnen een relatie. Niet veel later komt het meisje (Satsuki) er achter dat de jongen (Takuya) een klein beetje een pervert is. Ze wordt boos en maakt het uit. Als snel blijkt dat Takuya vrij geobsedeerd is met haar en ookal wilt ze geen relatie met hem wil hij hoe dan ook bij haar in de buurt zijn en haar gelukkig maken, hij wil haar hond zijn zoals hij zelf zegt. Wat volgt is een ingewikkelde sadomasochistische relatie (voornamelijk emotioneel, geen zweepjes o.i.d.
).
Moonlight Whispers is zeer interessant op psychologisch vlak, ookal is het acteerwerk misschien niet van de hoogste plank blijft de film doorgaans geloofwaardig en sympathiseer je met de karakters. Dit is zeker geen oversekste film, net als de twee andere films die ik van Akihiko Shiota zag (
Gaichu en
Kanaria) is dit een zeer boeiende karakterstudie over marginale jongeren. Ik ga gauw op zoek naar meer van deze ondergewaardeerde regisseur!